مرغان   خيال   وحشي   من            تنها که شدم برون بريزن

در  باغچه ي  شکفته ي  شعر        با شوق و شعف بجست و خيزد

تا ميشنوند صوتي از دور               برگشته چوباد ميگريزند

در خلوت حجره ي دماغم

اين همره ناشناس من کيست       کو شيفته   داردم   نهاني

گوشم بنواي  عشق  بنواخت       چشمم به جمال جاوداني

مهتاب  شبي  که  غره  بودند         دريا   و افق به بيکراني

پيشاني باز خود نشان داد

من    با      نوسان     گاهواره              پيچيده به لابلاي   قند ان

وز   پنجره  چشم  نيمه بازم               مجذ وب   تجليات   آفاق

گهواره      مرا   به  بال  لالاي          بر سينه فشرده گرم و مشتاق

ميبرد بسير باغ   مينو

آن     دور نماي  سوسنستان            وان باد که موجها برانگيخت

وان موج که چون طنين  ناقوس           دامن بافق زد و فرو ريخت

آن   دود    که در  افق  پراکند            وان ابرکه با شفق در آميخت

شرح ابديت تو ميگفت

ما  حلقه  زده به دور   کرسي          شب زير لحاف ابر ميخفت

خانم ننه    مادر   بزرگم                 افسانه و سرگذشت ميگفت

ميکرد    چراغ    کور   کوري           من غرق خيال و باپري جفت

شعرم به نهان جوانه ميزد

آن  بيد    کنار    جاده ي  ده                آيا که پس از منش گذر کرد

هر  برگي  از آن زبان دل  بود            با من چه فسانه ها که سر کرد

او  ماند  و جوان عاشق از ده             شب همره کاروان سفر کرد

از يار و ديار قهر کرده

آن چشمه  و سنگ و دامن  و کوه         تا قصه ي ما شنيده بودند

با آن همه   انس و   آشنائي            از صحبت من رميده بودند

کس با دل من سخن  نميگفت             گوئي که مرا نديده بودند

ايواي چه بيوفاست دنيا

آنجا   گل  وحشئي به  صحرا           ديدم   به نسيم   کام    راند

هي چادر برگش از سر  دوش             ميافتاد    و   باز   ميکشاند

با شعر  نگاه خود به گوشش             طوري که نسيم هم   نداند

گفتم گل من مرا زخود راند

چون دود معلق  از دو سو  بيد           آئينه ي    آب   ميدرخشيد

ماه از فلک کبود   ناگاه               سيماب بسبز دشت پاشيد

غلطيد در آب  زورق ماه               آ نسان که در آبگينه خورشيد

افسوس که کاروان نايستاد

(سارا)   گل  و  ماه    کوهپايه           در خانه ي زين عروس ميرفت

سيلش  بر  بود   و    اژدهايي              تند و خشن وعبوس ميرفت

گلدسته بر آب و شيون  خلق                 بر گنبد  آبنوس    ميرفت

سارا تو شدي عروس دريا

طوفان سياهي ،  شررزا               سيلي به عذار شرق ميزد

گرداب ،  دهن  دريده   و   رعد                فرياد  زبيم  غرق ميزد

چون شعله  چشم   اهرمن  گاه                مريخ زدور برق ميزد

لرزان در و دشت و کوه و جنگل

چون  چشم  تو اي  غزال  وحشي                روزيکه ز آدمي رميدم

بوي تو  مگر  بدو گذشتي                   کز لاله ي وحشئي شنيدم

با   شعله ي  شوق  در گرفته                شب همره بادها دويدم

تا بوي گلم گرفت دامن

پروانه شدم به سونستان                 خود را به دم صبا سپردم

غوغاي چمن ،  بهار  رنگين                در عطر و ترانه غوطه خوردم

هر گل که  عفيف و  شرمگين بود               بوسيدم و در بغل فشردم

در دامن لاله رفتم از هوش

مُرواريِ جوي ، شدّه  ميساخت                وز پولک نقره چشمه جوشيد

وان ژاله  که چون  نگين الماس                در حُقّه لاله ميدرخشيد

بر سوسن      لاجورد      ناگاه                زد شلعه به انعکاس خورشيد

دشت آينه خانه شد نگارين

با   نغمه ي   ساز  پر   گرفتيم            مسحور جمال آن ستاره

آويخته    کوکبي    درخشان           با رقص و جلاي گوشواره

کانون  سروش  بود و  الهام           افشانده فرشته چون شراره

اوآلهه ي جمال زهرست

خفته   ملکه  بقصر  ياقوت                دوروبر قصر ، گلعذاران

انوار  زلال   شعر و  نغمه                فوّاره زنان زچشمه ساران

بارنده    فرشتگان      الهام                   با منظره ي ستاره باران

تا هديه برند عاشقان را

ناگاه  فراز  غرفه  خندان                حافظ!که به زهره نَرد ميباخت

زانو زده  بودم  اشکريزان             کز طرفِ دريچه گردن افراخت

لبخند زنان    کلاه  رندي                از سر بگرفت ، بر من انداخت

بشکفت بهشت خواجه در من

بشکفت شکوفه ، برف  بشکافت                غُرّيدمسيل و ايل کوچيد

بر سينه ي  درّه ي    (قراکول)               چوپان گله چون ستاره پاچيد

زنگ   شتران  و  ناله ي  ني                در گردنه هاي کوه پيچيد

دارم سري و هزار سودا

دوشيزه ي ماهپاره ي ده                چون لاله ي سرخ پرنيان پوش

وان  روسري  پرند زر بفت                سوغاتي بادکوبه تا دوش

با چشم  و  نگاه  آه   وانه                استاده و برّه اش در آغوش

گويي که در انتظار گله ست

پروانه چو  برگ گل ،  نگارين               از بوسه ي گل چه شهدکام است

چون شيشه و مي خطاکند چشم                پروانه کدام و گل کدام است

چندين نسزد ستم به معشوق               يک بوسه و کار گل تمام است

تا شمع کِي انتقام گيرد

در  خلوت  آن  کبود ساحل                کانجا همه نزهت است و رويا

وقتي به سپيده ي  مه آلود               بارند فرشتگان بالا

وز  خيمه  موجهاي    نيلي               برخاسته دختران دريا

تا خنده مهر پايکوبند

خورشيد  چو  گيسوان  فرو هشت               چون زلف سمن به هم بريزند

يک دسته  زِ نرده هاي  زرّين               بر کنگره ي سپهر خيزند

يک سلسله  در  پرند  امواج                چوتابش نور ميگريزند

مه خيزد و قو شتابد آنسو

محراب تو  ،   برفروخت  قنديل                   افراشته معبدي مجلّل

وز گوهر  شبچراغ    انجم                گل دوخته بر کبود مخمل

گلبانگ اذان طنين ناقوس                پيچيد و شميم عود و صندل